Henk Martens

Ik was de huisarts van Matthijs en ik herinner me nog als de dag van gisteren toen ik het slechte nieuws aan hem moest vertellen. Hij was enkele dagen ervoor bij mij op het spreekuur gekomen met een vreemde aandoening, waarvoor ik geen verklaring had. Ik liet wat uitgebreid bloedonderzoek doen en ik kreeg in het weekend de uitslag onder ogen: “verdenking op een acute leukemie”.

Ik had het plan om op zaterdagmiddag na winkelsluiting (zijn ouders hadden een slagerij) bij hen langs te gaan. Maar Matthijs was me al voor want onverwacht stond hij voor mij aan de privé deur. Ik denk dat hij wel aan mij af kon zien dat ik hem slecht nieuws had te vertellen. We hebben een uur in de praktijk gepraat en vervolgens ben ik samen met hem naar zijn huis gelopen. Onderweg zag ik zijn vader al rijden en toen we bij zijn huis kwamen, kwam zijn moeder ons al verschrikt tegemoet lopen. We hebben toen een hele poos samen gepraat, iedereen was verslagen.

De maandag erop kon hij al terecht bij de oncoloog en werd het hele proces in gang gezet. Ik ging op vakantie, maar in die vakantie heb ik vaak aan hem gedacht. Weken heeft hij in Enschede gelegen en ik heb hem er wel eens bezocht. Blij dat hij was dat hij contact had met iemand uit de buitenwereld. Ik had met hem te doen. Een jongen in de kracht van zijn leven die nu alle kracht nodig had om die vreselijke ziekte te overwinnen. Bewonderenswaardig zoals hij er de moed inhield. Soms was hij voor een korte tijd in Geesteren.

Ik herinner mij nog goed de laatste keer dat hij naar Leiden moest voor een behandeling. Hij zag er vreselijk tegenop, maar niet alleen vanwege de behandeling, maar ik had nog meer het gevoel dat hij er tegenop zag dat hij weer een tijd uit zijn vertrouwde omgeving moest en weer een hoop gezelligheid moest achterlaten.

Uiteindelijk verloor hij de strijd. ’s nachts belde zijn moeder uit Leiden om mij deze onheilstijding mee te delen.

Wat me vooral is bijgebleven is, is die zware behandeling (die verder gaat dan alleen maar de chemotherapie), maar ook die strenge isolatie. Dat je weken achter elkaar bent opgesloten in een klein kamertje. Daarom heb ik ook bewondering voor Harry, Suzan en Ruben dat ze dit laatste hebben opgepakt om zich te gaan inzetten voor betere communicatiemogelijkheden voor die jonge kankerpatiënten.